Bob de Lange
Acteur Bob de Lange over Speyertherapie
Jacob Bernard (Bob) de Lange (Rotterdam, 27 oktober 1916 - Laren, 27 december 1978) was een Nederlands acteur en regisseur.
Bob de Lange ging na zijn HBS-tijd naar kantoor en nam in zijn vrije tijd spraak- en spellessen. De Lange begon zijn carrière in de jaren dertig, in 1934 kwam hij als volontair bij de Amsterdamsche Tooneelvereeniging. Hij speelde, later ook bij het Residentie Tooneel, kleine rollen, moest van 1941 tot 1945 onderduiken, in het begin van welke periode hij nog wel huiskamervoordrachten hield, en begon pas na de oorlog op te komen als acteur. Hij werkte bij diverse gezelschappen, regisseerde een groot aantal stukken (ook voor televisie), was mededirecteur van het Vrije Toneel (1953/54), het Rotterdams Toneel (1954/59) en de Nederlandse Comedie (1965/69) en richtte in 1973 een eigen groep op, die onder de naam Podium slechts één seizoen bestond. Hierna hield hij zich enkele jaren intensief bezig met de therapie van dr. Speyer, waarmee hij tientallen mensen behandelde. In 1978 speelde hij zijn laatste rol bij toneelgroep Theater. Bob werd op latere leeftijd bij het grote publiek bekend door zijn rol als resident Van Oudijck in de televisieserie De Stille Kracht, en als Opa Quarles in de televisieserie Q en Q. Daarvoor had hij echter al faam opgebouwd met diverse andere tv-rollen, onder andere als mr. Stroomkoning in 'Karakter, Nix Onno Ratsmodee in Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen, meneer? en notaris Boulot in Villa des Roses .
Na zijn rol in De stille kracht speelde De Lange in een andere verfilming van een Louis Couperus boek: Van oude mensen, de dingen die voorbijgaan. Zijn laatste rollen waren als Dick Laan in de film Pinkeltje (1978) en als dirigent in Erik of het klein insectenboek (1979).
Bob de Lange heeft vele stukken vertaald en schreef een autobiografie onder de titel "Zo stil als de straten waren de mensen" (1977). Al zijn familieleden zouden een exemplaar hebben gekregen.
In 1961 werd aan Bob de Louis d'Or-penning toegekend.
De Lange overleed op 62-jarige leeftijd terwijl hij met zijn vrouw op weg was naar Schiphol voor een vakantie in Engeland. Hij werd begraven op de Algemene Begraafplaats aan de Laarderweg in Eemnes. Op zijn grafsteen staan dichtregels van Leo Vroman.
Bob de Lange en Speyertherapie
Bob de Lange heeft zijn eigen stille kracht, die niets te maken heeft met de mystieke kracht uit de gelijknamige succesvolle t.v. serie, maar die ligt op het vlak van het helpen van mensen die in psychische nood verkeren. Bobs, „advies bij creativiteitsproblemen" ,zoals hij het zelf noemt, betekende voor de mensen die baat vonden bij zijn therapie vaak het begin van een nieuw leven. Een nieuw leven zonder de frustraties waar ze jaren lang onder gebukt gingen. Zacht, maar uitstekend articulerend zodat de verstaanbaarheid niets te wensen over laat, legt Bob uit wat hem ertoe bewogen heeft dit werk, ver buiten de schijnwerpers, te gaan doen.
Daar zijn verschillende redenen voor geweest. Op de eerste plaats heb ik altijd buiten het toneel nog iets anders willen kunnen, een vak leren zodat ik iets in mijn vingers had. Want ondanks dat toneel professioneel is heb ik het toch nooit als een vak beschouwd. Daarbij komt dat ik zelf in mijn leven veel problemen heb gehad. Een jongen die op 2- jarige leeftijd door zijn moeder werd afgewezen kon toen niets zeggen maar registreerde enkel. Wanneer hij nu herbeleeft kan hij wel zijn emotie van dat moment kenbaar maken en ontladen. Na die 10 dagen volgt nog een periode van 3 maanden van verwerking, van integratie naar binnen in jezelf, en daarna de integratie naar buiten het kontakt met anderen. Ik ben ervan overtuigd dat bij iemand die in die bewuste jaren wel voldoende aandacht en liefde heeft gehad, de kans dat hij ooit neurotisch zal worden, uiterst gering is. Omdat ik Jood ben heb ik in de oorlog 4 jaar ondergedoken gezeten.Toen de oorlog voorbij was,was ik blij, dat werd trouwens ook door mijn omgeving van me verwacht, ik was immers vrij ! Niemand heeft toen onderkent dat iemand die 4 jaar in een isolement heeft verkeerd en daarna vrij komt behoort te worden opgevangen. Want die blijdschap verdwijnt. Ik voel me mieters als ik met mijn patiënten resultaten boek. Het is werkelijk onvoorstelbaar hoeveel mensen er met problemen zitten. Valium of librium nemen die problemen niet weg, die verdoezelen ze enkel. De mensen die bij mij komen om geholpen te worden mogen deze middelen of anderen zoals drugs dan ook niet gebruiken. Wij laten tijdens deze therapie die 2 x 5 dagen duurt, de mensen over hun programmering vertellen en tenslotte door herbeleven de angst voor wat dan ook, die in feite het knaagprobleem is, afvloeien. Bob de Lange is geen filantroop en wil ook op generlei wijze de indruk wekken dat te zijn. De mensen die door hem behandeld willen worden zullen daarvoor een geldelijk offer moeten brengen en wel 5% van hun jaarinkomen met een minimum van duizend gulden. Bob vindt dit niet discutabel. Omdat hij van mening is dat hij evenals iedereen betaald dient te worden voor het werk dat hij doet. Verder vindt hij die betaling een essentiële motivatie voor degenen die zijn therapie wil ondergaan. De therapie die ik„Ja, natuurlijk en het weerhoudt de mensen ervan om te stoppen vooral in het begin als de angst om hun gevoelens bloot te geven hen nogal eens parten speelt. En juist dat is zo belangrijk in de therapie. De therapie die ik toepas is niet van mij maar van de psychotherapeut Simon Speyer. Zijn therapie is gebaseerd op de theorie dat de neuroses van nu in veel gevallen zijn ontstaan tussen 1,5 en 3,5 j jaar. Het kind loopt dan rond in de wereld van vader en moeder, deze mensen en hun erotische relatie vormen de norm voor het kind. Het wordt geprogrammeerd met wat het kind dan registreerd. Dat kan zowel positief als negatief zijn. De frustraties van nu zijn dus duidelijk het gevolg van een negatieve programmering van toen, die altijd in die computer is blijven zitten. Enkele jaren geleden ontmoette ik Simon Speyer persoonlijk. Samen met mijn vrouw heb ik toen zijn therapie, die er voor zorgt dat die verborgen brok emotie niet langer meer weg gedrukt maar ontladen wordt, ondergaan.drong inderdaad de emoties, die je tijdens die periode al steeds had weg gedrukt, nog verder. Maar daarna komt onherroepelijk de reactie. Een voorbeeld hiervan zijn de mensen die in de Scheveningse gevangenis, gegijzeld zijn geweest. Ogenschijnlijk kwamen ze ongehavend uit de strijd, maar een halfjaar later kwam de reactie, ze werden depressief enz. Als men die mensen eerst geholpen had, zich te kunnen afreageren door te tieren en te huilen, en daarna pas van ze verwacht had dat ze blij zouden zijn, was er geen frustratie ontstaan. Maar de mensen in deze maatschappij zeggen tegen je kom, kom niet huilen, je moet flink zijn.I k werk wel nog voor t.v. en maak films maar in het theater zal ik niet meer te zien zijn. Want ik heb gekozen voor dit werk dat ik veel boeiender vind dan dat ik tot mijn laatste snik over het toneel zou blijven lopen en de mensen hoor zeggen „kijk die ouwe dat nog eens kwiek doen".
Het toneel heeft mij trouwens toch steeds een bepaalde mate van ontoereikendheid bezorgd. Daarom en ook omdat ik altijd al graag iets op professioneel gebied heb willen doen om mensen met problemen te helpen, heb ik de unieke kans om door Simon Speyer opgeleid te worden, zodat ik zelf die therapie kon gaan toepassen, met beide handen aangegrepen. Daardoor is er bij mij een groot deel van mijn motivatie om toneel te spelen weggevallen. Het toneel spelen het „Kijk mij hier eens staan in de warmte en het licht",
Mensen die wel hun gevoelens bloot geven shockeren door dat spontane gedrag vaak hun omgeving. Wij zouden meer moeten communiceren en daar wil ik bij zeggen dat converseren iets anders is. Communiceren, en daarbij zijn woorden vaak niet eens nodig, kun je door een omhelzing, een blik of een gebaar. Betekent dat dus eigenlijk niet dat we te kort schieten in het durven mens te zijn? En zouden we door meer werkelijk te communiceren niet een hoop ellende van anderen en ons zelf wegnemen? Misschien voor menigeen een doordenkertje.